دانشگاه در ایران تاریخا تا قبل از سال 1359 محل تجمع، مباحثه و حمایت از اعتراضات اجتماعی بوده است. به تبع آن و تا آن مقطع، دانشگاه محل جذب نیرو برای جریانات سیاسی نیز بود. تحمل فضای دانشگاهها برای بورژوازی اسلامی ممکن نبود و بدنبال تعطیلی این فضای پر جنب و جوش بود. بورژوازی اسلامی با یورش به دانشگاهها در بهار 1359 تحت عنوان «انقلاب فرهنگی» و با براه انداختن حمام خون توانست دانشگاهها را تسخیر کند و آنها را به تعطیلی بکشاند.
در تیر ماه 1378 دانشجویان در اعتراض به بسته شدن روزنامه «سلام»، یک روزنامه اصلاح طلب، در خدمت جناح اصلاح طلب بورژوازی اسلامی، در دعواهای جناحی قرار گرفتند که با سرکوب دانشجویان پایان یافت. سالها پس از آن و با رشد گرایش چپ در بین دانشجویان، فعالیت های دانشجوئی حول دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب در سالهای 1388 – 1386 شکل گرفت که با برخورد ماجراجویانه حکمتیستها، دانشجویان دستگیر و شکنجه شدند و در روند خود، جنبش دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب از هم پاشید.
در جریان اعتراضات خیابانی دی ماه 1396 دانشجویان رنگ بسیار کمرنگی در اعتراضات داشتند. پس از تحولات 1357 در مجموع دانشجویان بیشتر مبارزان ضد دیکتاتوری و دمکراسی خواهی بوده اند. اما با رشد مبارزات کارگری، بخصوص مبارزات پر شکوه پائیز 1397، دفاع از مبارزات کارگری و مطالبات طبقاتی کارگران، جایگزین خواستهای ضد دیکتاتوری دانشجویان شد. دانشجویان برای اولین بار پس از تحولات 1357 پشت سر خواستهای کارگران ایستادند.
این یک تحول کیفی در مبارزات دانشجوئی بود. در 16 آذر امسال (روز دانشجو) نه تنها شاهد تدام این جهت گیری بلکه شاهد رادیکال شدن آن نیز هستیم. این جهتگیری را میتوان در شعارهای مطرح شده، مشاهده کرد:
نان، کار، آزادی – اداره شورائی
فرزند کارگرانیم کنارشان می مانیم
از هفت تپه تا تهران زحمتکشان در زندان
مجاهد و پهلوی دو دشمن آزادی
علی نژاد و ارشاد ارتجاع و انقیاد
دانشجویان دیگر نه سیاهی لشکر در جنگ جناحهای بورژوائی، نه قهرمانان مبارزات ضد دیکتاتوری و ضد رژیمی بلکه پشت سر خواسته های کارگران ایستادند. جنبش دانشجویی زمانیکه پشت سر خواسته های طبقاتی کارگران صف میکشد و خواستهای طبقاتی کارگران را مطرح می سازد به بخشی از مبارزه طبقاتی در جامعه تبدیل می شود.
زنده باد مبارزه طبقاتی!
فیروز اکبری
21 آذر 1398
