روسای قوم وحشی حاکم بر وطن ادعا می کنند که دلیل انفجار در بندرعباس نگهداشت مواد سوخت برای موشک ها که از چین وارد شده، نبوده است. برای لحظه ای این افسانه را بپذیریم.
آنچه در بندرعباس رخ داد چند نکته را روشن کرد و چندین توهم و بزرگنمائی را آشکار کرد، از جمله:
یک آتش سوزی/انفجار در چنین ابعاد بسیار کوچک توانسته دولت و نهادهای «کنترل بحران» را درگیر خود کرده ولی هنوز آتش پس از جند روز مهار نشده است. سوالی که می ماند اینست که اگر جنگی با اسرائیل و آمریکا رخ دهد، تبعات آن چگونه قرار است «مهار» و «مدیریت» شود. پاسخ ساده است، این نظام حرف زیاد می زند، اما وقتی به «راستی آزمائی» می رسد، کم می آورد. نمونه زنده دیگر، نحوه برخورد و حمایت از نیروهای «جبهه مقاومت» که همه را تنها گذاشت و حیات و بقای خود را برتر از بقیه دانست. در مذاکره با آمریکا، ج.ا. مصّر است که توان «موشک»ی قابل مذاکره نیست. پس از این انفجار، ج.ا. تا دلش می خواهد آنقدر موشک بسازد که جا برای نگهداری نداشته باشد؛ چرا که «سوخت» برای آن موشک ها نابود شده است. بیهوده نیست که ترامپ دائما می گوید مذاکره خیلی خوب پیش می رود.
جهت اطلاع بخشی از اپوزیسیون که سالهاست در شیپور «جنگ» می دمند. آنچه در بندرعباس رخ داد، نمونه کوچکی است از آنچه در یک جنگ کلاسیک رخ می دهد. قربانیان انفجار بندرعباس کسی نیست بجز «کارگر» و «طبقه تهیدست». بدون شک، جنگ، هر جنگ کلاسیکی، همانطور که مشاهده شد، تأثیرات به مراتب بدتری در بافت اجتماعی و زیرساخت های شهر و کشور خواهد داشت. بنا به فیلم هائی که سیمای ج.ا. نشان می دهد، انفجار پس از شروع یک «آتش» نسبتا کوچک آغاز شده و به سرعت و طی چند لحظه گسترش پیدا کرده و به اوج رسیده است. آنکس که «بفرموده»، این آتش را به پا کرده و باعث مرگ «تهیدستان» شده، هم خائن است، و هم حیوان صفت، حتی اگر منظورش ناکارآمد کردن موشک های بالستیک و قدرت نظامی جمهوری اسلامی بوده باشد.
تفاوت یک «انقلابی»/«وطن پرست»/«ایران دوست» با شخصیتهائی همچون نتانیاهو و یا آنهائی که سینما رکس را به آتش کشاندند در «خوی و خصلت» انساندوستانه است. بدون شک تنها راه برای به زیر کشاندن این نظام، خیزش های اجتماعی زیر چتر حفاظتی نیروهای مسلح انقلابی است، اما در آن سناریو، یک نیروی مسلح انقلابی هرگز آتش به روی «خلق» بخصوص «طبقه تهیدست» نمی گشاید. جریانی که به قول خامنه ای در این انفجار «تعمد» داشته (داخلی یا خارجی) نه شایسته ستایش است و نه عمل شنیع او باید تکرار شود. آدمکشی، روز و شب در غزه مشاهده می شود، و سرکوب «تهیدستان» روز و شب در ایران،خود را باید از این قبیل راهکارها دور نگهداشت.
