از نخستین دقایق آغاز سال ۱۴۰۴ خورشیدی جامعه ایران یک پیام مشخص را ارسال کرد، پیامی که به خوبی نشان میدهد جامعه ایران در کدام مسیر گام برمی‌دارد…. از آرامگاه فردوسی تا پاسارگاد و از حافظیه تا جشن‌های نوروز کردستان، جوانان ایرانی نه تنها نوروز را پرشکوه برگزار کردند بلکه با سر دادن شعارهایی علیه حاکمیت که سرنگونی آن را خواستار میشد نشان دادند بین جامعه ایران و رهبری آن هیچگونه ارتباطی وجود ندارد! این عدم ارتباط را ما به خوبی در حتی پیام سال نو علی خامنه‌ای رهبر حکومت ایران هم مشاهده کردیم! رهبری که حتی فرا رسیدن سال نو را تبریک نگفت و از آن گذشت! آن هم در حالی رهبران آمریکا و اسرائیل که نوروز حتی جشن ملی آنان نیست نوروز را تبریک گفتند! همین یک مثال شاید کافی باشد تا دریابیم چرا جامعه ایران علیه رهبری ایران در هر فرصتی به میدان می‌آید…
جامعه ایران میداند رهبری سیاسی کشور با هر آنچه این جامعه میخواهد بیگانه است! با فرهنگ آن بیگانه است، با جشن‌های ملی بیگانه است و با برداشت افراطی از اسلام سعی دارد اسلام را در مقابل فرهنگ ملی قرار دهد و تا بدین شکل در جامعه دو قطبی مذهبی و ضدمذهبی ایجاد کند و با همین سیاست حکومت خود را دوام بخشد! اما این استراتژی تا کنون شکست خورده است! چرا که اسلام و تشیع چه ما دوست داشته باشیم که نداشته باشیم جوهره وجود جامعه ایران است و حتی اگر مخالف‌ترین شخص حکومت ایران هم بپرسید نسبت به اسلام احترام نشان میدهد به همین جهت بسیاری از مخالفان در دام حکومت برای گسترش اسلام‌ستیزی نیفتادند و ضمن تکریم و احترام به اسلام به گرامیداشت فرهنگ ملی هم می‌پردازند اقدامی که یک شکست آشکار سیاسی برای ملاهای حاکم بر ایران است! شکستی که حتی در موضوع حجاب اجباری هم شاهد بودیم که زنان جامعه فریاد زدند:« باحجاب، بی.حجاب، می‌ریم به سمت انقلاب»
البته مخالفت با نوروز یک موضوع جدید در حکومت ایران نیست بلکه از فردای استقرار جمهوری اسلامی از مرتضی مطهری تا علی خامنه‌ای رهبر کنونی همگی بر حذف نوروز و جایگزینی آن با مراسمات مذهبی عید فطر، عید قربان و عید غدیرخم تاکید داشتند و حتی در دهه هفتاد خورشیدی به این سمت و سو گام برداشتند و رهبری ایران به صراحت این موضوع را بیان کرد! اما واکنش اعتراضی جامعه و حتی برخی نیروهای سیاسی درون حاکمیت باعث عقب نشینی حکومت شد!
از همین رو با توجه به این پیشینه ما میتوانیم درک کنیم که چرا جامعه ایران از نوروز برای اعتراض خود استفاده کرده است! چرا که نوروز را در تقابل با حاکمیت کنونی میداند و حاکمیت کنونی نیز نوروز را خطری برای موجودیت خود! با توجه به این شواهد اگر اعلام کنیم نوروز ۱۴۰۴، نوروز اعتراضی جامعه ایران بوده چندان بیراه نگفته‌ایم! نوروز اعتراضی که ما را یادآور ضرب‌المثل معروف ایرانی می‌اندازد که میگوید «سالی که نکوست، از بهارش پیداست»!
حال باید دید تحولات آینده به کدام سو خواهد رفت! آیا حاکمیت سرآنجام به خواست جامعه تن میدهد و به دست اصلاحات ساختار سیاسی و اجتماعی گام برمی‌دارد تا گذار مسالمت‌آمیز به دموکراسی در ایران طی شود یا مانند چهار دهه گذشته با پافشاری بر حاکمیت سرکوب خود جامعه را در موضع انقلابی قرار میدهد که بر سمت سرنگونی آن به شیوه خیزش انقلابی ۱۴۰۱ خیز مجدد بردارد! بدون شک ما پیشگو نیستیم و نمی‌توانیم آینده را پیش‌بینی کنیم از همین جهت باید منتظر ماند و دید که تحولات جامعه ایران به کدام سمت و سو خواهد رفت….
✍ووکاشین پاکروان
