چرا جشن نوروز برای محرومان باید سرخ باشد؟

     نوروز، جشن زایش دوباره‌ی طبیعت، جشنی است که از دل تاریخ برخاسته و پیوندی ناگسستنی با زندگی، امید و تحول دارد. این جشن، نه تنها سرآغاز فصلی نو برای انسان‌ها، بلکه نویدبخش دگرگونی برای تمامی موجودات زنده است. اما در دنیایی که شکاف‌های طبقاتی، ریشه در تار و پود زندگی انسان‌ها دوانده، آیا همه‌ی مردم به یک اندازه می‌توانند این تولد دوباره را جشن بگیرند؟ فصل سرما شاید به پایان برسد، اما سرمای فقر و بی‌عدالتی همچنان بر زندگی کارگران و زحمتکشان سایه افکنده است. در روز نوروز، سفره‌های کارگران و سرمایه‌داران یکسان نیست. نوروزِ ثروتمندان، نوروز نابرابری است؛ نوروز لباس‌های فاخر، سفرهای پر زرق‌وبرق و میهمانی‌های مجلل. اما برای کارگران و زحمتکشان، نوروز هم رنگ دیگری دارد؛ رنگی که نه از ثروت و رفاه، بلکه از مبارزه و آرمان‌خواهی سرشار است.

 

     جشن نوروز، سال‌هاست که در کردستان و دیگر نقاط، شکل سیاسی به خود گرفته است. این تنها مقابله با دیکتاتوری سلطنتی – اسلامی و سرکوب های افسارگسیختەی آنها نیست، بلکه صف‌آرایی‌ای است میان دو جهان‌بینی؛ یکی جهان‌بینی‌ای که نوروز را به نمادی از تمکین و تسلیم در برابر نظم موجود تبدیل می‌کند، و دیگری دیدگاهی که نوروز را فرصتی برای فریاد آزادی و برابری می‌داند. در این روز، ثروتمندان و حامیان نظم طبقاتی، شاید با رنگ‌های خاکی و سمبل‌های محافظه‌کارانه به پیشواز بهار بروند. اما کارگران، تهیدستان و همه‌ی آنان که از ستم به جان آمده‌اند، باید نوروز خود را با رنگی دیگر جشن بگیرند؛ رنگ سرخ، رنگ مبارزه، رنگ امید به جهانی نو.

 

     رنگ سرخ در نوروز، نه صرفاً نشانی از یک سنت یا یک رسم، بلکه بیان‌گر یک انتخاب آگاهانه است؛ انتخابی که نشان می‌دهد نوروز تنها یک جشن طبیعی نیست، بلکه می‌تواند آغازگر بهاری نو در مبارزه‌ی طبقاتی نیز باشد. همان‌گونه که طبیعت از خواب زمستانی برمی‌خیزد، جامعه نیز باید از رخوت و سکوت رهایی یابد.

 

     گر به دنبال آنیم که نوروز تنها یک تغییر تقویمی نباشد، بلکه نقطه‌ی آغازی باشد برای تغییر واقعی در زندگی، پس باید این جشن را از چارچوب‌های سنتی و نمادین فراتر ببریم. نوروزِ سرخ، یعنی نوروزی که در آن، زحمتکشان نه به استقبال یک سال جدید، بلکه به استقبال یک دنیای جدید می‌روند؛ دنیایی که در آن، سفره‌های نوروزی خالی نیست، و شادی، نه امتیازی ویژه‌ی ثروتمندان، بلکه حقی همگانی است. آری، برای آنانی که هنوز در زنجیر فقر و بی‌عدالتی‌اند، نوروز زمانی برای فراموشی نیست، بلکه فرصتی است برای یادآوری؛ یادآوری اینکه همان‌گونه که طبیعت تغییر می‌کند، جامعه نیز می‌تواند دگرگون شود. به شرط آنکه نوروزمان، نه تنها سبز، بلکه سرخ باشد.

 

صدیق جهانی

 

چهارشنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۳