رضا بی شتاب
هیوایِ زیبا…
برای هیوا سیفی زاده وُ سِحرِ صدایش
هیوای ما دردِ دلِ دنیا وُ دریا
هیوای ما آهویِ هامون های رؤیا
آوایِ هیوا بانگِ بارانِ بهاران
صحرا زِ حُسنِ صوتِ تو سرسبز وُ زیبا
هیوا همان ماهِ تمامِ آسِمانست
زیبایی اش آن روشنایی های شیدا
هیوا صدایت جانِ ما را زندگی داد
هیوایِ ما اصواتِ سِحرانگیزِ گویا
هیوای ما ای جان بخوان جانم فدایت
اینک خدا خنیاگر وُ با تو به نجوا
ای زن صدایت آسمانِ سادۀ مِهر
خورشیدِ دانایی تویی ای شوقِ یکتا
پروا کُنَد پروانه از پروازِ زیبا!
هیوای ما غوغایِ آوازِ فریبا…
ترسیده از ترسیمِ سیمایِ زنانید
آخر صدایِ زن برآشوبد شما را
پوسیده افکاری پلید وُ کذبِ باور
هم در نهان آشفته وُ هم آشِکارا
گیسویِ زن آتش زند بنیادِ دین را!
هیهات ازین بنیادِ بی بنیاد وُ رسوا
در حُجره ها حُجت همان عصرِ حَجَر شد
آگاهی وُ دانش نجس کُفرست وُ حاشا
آزادگی زن زندگی آتش بپا کرد
ایران شد آن دنیا وُ دانایی مُهیّا
بازندگانِ روزگاران زن ستیزان
دوزندۀ آن خیمۀ دوزخ به فتوا
دیوِ درون ای بی خبر آیینه بشکست
بنگر درین آیینۀ بشکسته سیما
وارسته را وابستگی حرفی عبث شد
پوچی دهد پوسیده را کابوسِ اغوا
تو سایۀ آن سایه ای؛ ای سایۀ هیچ
با سایه ها سرگرم وُ با خود در تسلا
ترویجِ جبری وُ حجابی جانِ جاهل!
کِی با حجابِ روحِ خود جنگی مجزا؟
از عشق وُ زیبایی چه می دانی تو آخر!
از عشقِ زن ایران شود شهری شکوفا
گیرم زدی بُردی گرفتی خسته کردی
باران ببارد همچنان از جانِ دنیا
تو تا کجا یابی توانِ روبرویی!
با جنبشِ زن زندگی آوازِ هیوا…
سه شنبه 14 اسفندماه 1403///4 مارس 2025
