پیام “آشتی” اوجالان و آتش بس پ.ک.ک

 

پیام عبدالله اوجالان از زندان ایمرالی ترکیه و قبول آن از جانب سازمان پ.ک.ک انعکاس وسیعی در افکار عمومی و در فضای سیاسی منطقه داشته است. این پیام حاصل پروسه گفتگوهای چندین ساله عمدتأ پنهانی و بخشأ علنی مقامات دولت ترکیه با عبدالله اوجالان در زندان است. 

 

روند جاری به دنبال فراخوان “دولت باغچلی” عنصر فاشیست و راست افراطی هیئت حاکمه ترکیه خطاب به اوجالان و پ.ک.ک جهت شروع پروسه خلع سلاح و سازش بین طرفین علنی شد. تردیدی نیست تحرک جاری و اقدامات تاکنونی دو طرف و به ویژه از جانب دولت ترکیه متأثراز تحولات بزرگ جاری در سطح جهان و منطقه است. نقشه ارتجاعی “خاورمیانه جدید” با معماری آمریکا و فعال مایشایی دولت فاشیست اسرائیل در حال طراحی مجدد است. موقعیت هر یک از دولتهای این منطقه و ترکیه هم دستخوش تحول و در صددند با موقعیت جدید خود را منطبق کنند. در این رابطه دولت ترکیه نگران است دولت اسرائیل و هم پیمانان او از “کارت مسئله کرد” برای تضعیف موقعیتش استفاده کنند. براین اساس برای خنثی کردن این مسئله در کردستان ترکیه و حتی کردستان سوریه ، مراجعه به اوجالان و در صورت اجبار با دادن اندک امتیازاتی به دنبال سازش با پ.ک.ک هستند. از سوی دیگر شکست محور مقاومت مورد اتکای پ.ک.ک و بی آیندگی جنبش مسلحانه گریلایی و بن بست فعالیت در شکاف دولتها و بی سرانجامی سیکل “جنگ – مذاکره – جنگ”  بیش از پیش پ.ک.ک را در مسیر سازش با دولت ترکیه و شیفت اساسی در فعالیت سیاسی خود قرار داده است. پیام اوجالان تلاشی برای برون رفت پ.ک.ک از این وضعیت است و به همین دلیل مورد استقبال بی اما و اگررهبری این جریان قرار گرفت. 

 

فراخوان اوجالان در یک تناسب قوای بشدت نامساعد و تحمل محدودیتهای فراوان اقدامی است در جهت اینکه هیئت حاکمه سرکوبگر ترکیه بعد از اسلحه زمین گذاشتن و انحلال پ.ک.ک راه شریک شدن در سوخت و ساز سیاسی جامعه  ترکیه را در فرمت دیگر بر روی بخش علنی و مسلح آن سازمان بگشاید. این سیاست نه از سر تسلیم طلبی بلکه با افق سیاسی ودیدگاه جا افتاده اوجالان و پ.ک.ک مبنی بر “کنفدرالیسم دمکراتیک” و “جوامع دمکراتیک” و بزعم اوجالان حضور در پروسه های “دموکراتیزه کردن” جامعه ترکیه و تبدیل شدن به حزب سیاسی پارلمانی انطباق دارد. این حرکت سیاسی همچنین با هدف سیاسی شناخته شده جریانات بورژواناسیونالیسم کرد یعنی شریک شدن خود در قدرت سیاسی با بورژوازی بالادست در مرکز تحت پوشش فریبکارانه “کسب حقوق ملی کرد” منطبق است. همان چهارچوبی که هم اکنون حزب “دم پارتی” نزدیک به پ.ک.ک در آن فعالیت میکند. 

تجربه چهار دهه جنگ و تقابل نیروی نظامی دولت ترکیه و نیروی مسلح پ.ک.ک این واقعیت طبقاتی و سیاسی را دوباره تاکید میکند که جنگ دولت و جریانات ناسیونالیست کرد در راستای منافع کارگران و مردم حق طلب نیست. بیشک ستم ملی تحمیل شده و مسئله ملی به وجود آمده در کردستان ترکیه مستقیما حاصل ستمگری ناسیونالیسم و شوونیسم حاکم ترکیه در صد سال گذشته است. سرکوبگری خشن و فاشیستی ارتش و نیروهای نظامی دولتی علیه مردم کردستان و پ.ک.ک، به ناامنی عمومی و تشدید فضای جنگی توسط دولت ترکیه و تنگ کردن عرصه به زندگی نرمال شهروندان جامعه منجر شده است. پروسه های مذاکرات قبلی و چند بار اعلام آتش بس از جانب پ.ک.ک از جانب دولت ناسیونال شوونیست ترکیه به شکست انجامیده است. این بارنیز تردید جدی وجود دارد که دولت ترکیه تن به سازش بدهد. با این وصف سازش احتمالی دولت

 

ترکیه و پ.ک.ک در صورتی میتواند گامی به جلو در جهت کاهش مصائب ناشی ازستمگری دیرینه  وعواقب مضر این کشمکشها بر دوش مردم محسوب شود که در همان آغازپروسه به نتایج زیر منجر گردد: 

١-  وضعیت اضطراری و میلیتاریسم  چند دهه تحمیل شده بر شرایط زندگی و کار مردم در کردستان ترکیه فورأ پایان داده شود.

٢-  همه زندانیان سیاسی و از جمله عبدالله اوجالان آزاد شوند.

۳- در راستای پایان دادن به ستمگری ملی و حل مسئله ملی به رأی عمومی مردم کردستان ترکیه مراجعه شود. اعلام شود که مردم مناطق کردنشین ترکیه شهروندان متساوی الحقوق در همه سطوح و جنبه های زندگی جامعه ترکیه هستند. این حق اولیه مردم در قانون اساسی قابل تغییر آن کشور با وضوح قید و لازم الاجرا اعلام شود. 

٤- امنیت و امکان فعالیت آزادانه سیاسی اعضای پ. ک.ک تامین و تضمین شود. 

 

روشن است رفع ستمگری ملی و حل مسئله ملی در ترکیه گامی بجلو است. اما نه مردم و نه کارگران کرد زبان “آزاد” نخواهند شد و بلافاصله خود را در مقابل بورژوازی “خودی” خواهند دید. حاکمیت دولت اقلیم کردستان عراق و بیحقوقیهای که طی سه دهه اخیر به کارگران و زنان و مردم کردستان عراق تحمیل شده  تجربه زنده حاکمیت “بورژوازی کرد” است. با این وصف از زاویه طبقه کارگر و مردم محروم و کمونیستها آغاز و جاری شدن فضای سیاسی و اجتماعی به دور از سرکوبگری و زندان و جنگ کنونی در کردستان ترکیه و برسمیت شناسی حقوق شهروندی برابر برای همه آحاد مردم در ترکیه صرفنظر از انتصابشان به قوم و مذهب و زبان، گامی در راستای پیشرفت جامعه و پیشبرد جدال طبقاتی موجود و پیگیری مطالبات اقتصادی و سیاسی طبقه کارگر خواهد بود. 

 

در صورت تحقق چنین نتایجی، شرایط مناسبتری برای مقابله با سموم ناسیونالیستی در صفوف طبقه کارگر ترکیه اعم از منطقه کردستان و بقیه کشور و برای پیشرفت همبستگی کارگری و طبقاتی در سراسر ترکیه ایجاد خواهد شد. فرصتی ایجاد خواهد شد، تا کمونیسم طبقه کارگر صف متمایز خود را در مقابل بورژوازی از هر نوع و بعنوان یک طبقه واحد بسازد. پایه های جنبش طبقاتی اش را محکم کند که با پیشروی و پیروزی آن، رهایی قطعی انسان و جامعه آزاد و برابر و فارغ از هر نوع تبعیض و ستمی را میسر سازد. تضمین واقعی این مهم در گرو عروج كمونیسم و طبقه کارگر متحد و خود آگاه و برقراری یک نظام فارغ از سیاست و قوانین مبتنی بر تبعیض ملی و مذهبی است. آزادی مردم و کارگران در سراسر ترکیه در گرو انقلاب کارگری علیه وضع موجود و برقراری سوسیالیسم است.

 

حزب کمونیست کارگری ایران – حکمتیست

پنجم مارس ٢٠٢٥