برگی از تاریخ تقدیم به خانواده جانباختگان در: روزهای ۳ تا ۹ شهریور سال ۱۳۵۸ در كُردستان.
برگرفته از خبرنامه کومه له.
شمس الدین – امانتی. ۳۰ / ۸ / ۲۰۲۴
در روزهای سوم تا نهم شهریور ۵۸ ساطور قصابی هیئت حاکمه ضد خلقی بکار افتاد و خون دهها نفر از پاکترین فرزندان انقلابی خلق کُرد را در میدانهای اعدام بر زمین ریخت. اعدام های دسته جمعی در شهرهای پاوه، مریوان، سقز و سنندج خشم و نفرت مردم سرتاسر کُردستادن را برانگیخت و خبر این جنایات هولناک به زودی در تمام دنیا پخش گردید.
رژیم اسلامی می خواست آرامش گورستان را بر خلق کُرد تحمل کند و سپس در نقاط دیگر ایران، آن را گسترش دهد.
مرتجعین حاکم گمان می کردند از این طریق می توانند اراده خلق را در ادامهٔ مبارزهٔ عادلانه اش در هم شکنند. اما در مدتی کمتر از یک ماه بعد از یورش و اشغال شهرها و اعدام های دسته جمعی، پیشمرگان جنبش مقاومت تعرض متقابل را آغاز کردند و به زودی همهٔ جاده ها از کنترل سرکوبگران خارج شدند و پایگاههای رژیم اسلامی یکی پس از دیگری سقوط کردند و سلاح ها و مهماتشان بدست پیشمرگان افتاد، توان نظامی جنبش مقاومت بسیار افزایش یافت و تجارب گرانبهایی در این زمینه به دست آمد، كه ما امروز در دومین مرحلهٔ جنبش مقاومت اهمیت آنها را به خوبی در می یابیم.
شهر ها یکی پس از دیگری آزاد شدند و پیشمرگان پیروزمند و سرفراز در همه جا با حماسی ترین و پُرشورترین پیشوازها از جانب توده ها روبرو گردیدند، در تمام این مدت مبارزات پُردامنهٔ سیاسی در شهرها لحظه ای خاموش نشد و این كانون گرم مقاومت خلق همواره نیرو بخش پیشمرگان در بیرون شهرها بود. زحمتکشان روستا از جان و مال خود در خدمت این مبارزهٔ عادلانه مایه گذاشتند و با شرکت فعال خود، آن را هر چه نیرومندتر گردانیدند.
آزادی های دموکراتیک در سراسر ایران برای مدتی دوباره برقرار گردیدند، دروغ پردازی های رژیم در مورد «پیروزی های جنگ کُردستان» و صحنه سازیهای «چمران» بیش از پیش برای توده های مردم ایران افشا شد، توهم بخشی دیگر از مردم در مورد ماهیت حاکمان جدید فرو ریخت و این خون بهای شهدایی بود كه دسته دسته در میدانهای تیر با قامتی برافراشته و سینه ستبر مرگ سرخ خود را وثیقهٔ پیروزی آرمان کارگران و زحمتکشان گردانیدند.
اکنون پس از گذشت يك سال از شهادت این عزیزان دومین مرحله جنبش مقاومت پیروزمندانه به پیش می رود، اینبار مبارزه ای بمراتب گُسترده تر جریان دارد. در این دوره نیز با موج اعدامهای انقلابیون و مردم بی دفاع از جانب هیئت حاکمه ضد خلقی روبرو هستیم. رژیم به خوبی می داند كه با تمامی یک خلق درگیر است و این جنبش با طبقه کارگر و زحمتکشان سراسر ایران پیوند مبارزاتی دارد. به همین دلیل است كه از رشد آن وحشت زده و هراسان گردیده و همهٔ امکاناتی را که رژیم پهلوی برای رژیم جدید بجای گذاشته در خدمت سرکوب خلق کُرد بکار گرفته است. بمباران روستاهای کُردستان دیگر به صورت امری روزمره درآمده است.
هزاران گلوله توپ و خمپاره و راکت بر سر مردم شهرهای سنندج، سقز، بانه و مریوان فروریختند، مزارع بسیاری را سوزاندند، در مجامع و اجتماعات عمومی مردم بی دفاع بمب گذاری کردند و دهها نوع جنایت دیگر مرتکب گردیده تا بلکه ارادهٔ خلق را در ادامهٔ مبارزه سُست گردانند، اما ببینیم چه پاسخی دریافت کرده اند.
مبارزات توده ها باشکال گوناگون در شهرهای تحت اشغال سرکوبگران آغاز گردیده و روز به روز
روبه گسترش است. تمام سرزمین کُردستان بجز چند شهر اشغال شده، جولانگاه نیروهای پیشمرگ است. نبردهای حماسه آفرین كه طی دو ماه اخیر در اطراف کامیاران و مریوان با موفقیت کامل و با کمترین تلفات در جریان بوده اند در تاریخ مبارزات انقلابی بیاد ماندنی هستند.
کمیت و کیفیت نیروهای مبارز و انقلابی شرکت کننده در جنبش مقاومت بسیار افزایش یافته است. فرصت طلبان و تسلیم طلبان سلاح بر زمین گذاشته و میدان مبارزه را ترک کرده اند. رژیم مذبوحانه تلاش می کند تا با ارائه آمارهای دروغین از تلفات نیروهای پیشمرگ شکست های مفتضحانه اش را پرده پوشی نماید. اما این دروغهای بزرگ در همه جا مورد تمسخر قرار میگیرند.
پشتیبانی بیدریغ توده های مردم كه هر روز وسیع تر وعمیقتر بصفوف جنبش مقاومت در جبهه نظامی و مبارزات سیاسی جذب می شوند، نوید بخش پیروزی های بسیار بزرگتری در آینده هستند.
يكسال پس از شهادت این مبارزین انقلابی مي بينيم كه خلق رزمنده اند و آنها را به نیرو تبدیل کرده است و در این راه باز هم از قربانی دادن نمی هراسند و امر عادلانه اش را به پیش میبرند.
