هرآن کس که خاطراتی می نويسد در پی هدفی است. من نيز با نوشتن اين يادمان دليل ويژه ای دارم. به باورم، هرچند با گذشت زمان، هرگز اين خاطرات از ذهنم پاک نمی شوند، اما گذر زمان، آسيب رسان است و شايد که گوشه هايی از يادمان آدمی را زير گردونه خود بگيرد. هدف مرکزی اين نوشتار اما، آن است که اين خود گزارشی باشد برای ثبت در تاريخ. انسان ها در طول زندگی خويش با رخدادهايی دست به گريبان می شوند که آثار آنها برای هميشه در گوشه ای از حافظه ا شان باقی می ماند. آدمی تا زنده است از يادآوری آن رخدادها، با تمامی تاثيرات به عنوان خاطره هايی خوب و يا تلخ، روزگار می گذراند. من نيز از اين قانون جدا نيستم. ای کاش ما انسان ها، هميشه خاطرات خوب می آفريديم تا ناچار نباشيم با يادهای تلخ، غمگين شويم. اما اين يک آرزوی ناشدنی است، زيرا که با واقعيت، به هيچ روی، همخوانی ندارد.
