حکومت ِتروریست ها و راهزنان از یکی دوهفته ی قبل از« انتخابات ِ ریاست ِ جمهوری اش» دست به چند اقدام ِ مصلحت جویانه با هدف ِ به زعم ِ خود کشاندن ِ شهروندان به پای صندوق های رای نمود. اقدام ِ اول که در ادامه ی اهانت های قبلی اش به مردم بود، گستردن ِسفره های ده کیلومتری از خوراکی ها و تنقلات در خیابان ها بود، که تا آنجا که من شاهد بودم کمتر کسی از این سفره ها که با پول های ربوده شده ی خود ِ مردم تهیه شده بود و درواقع به عنوان ِصدقه ای است که دزدان می دهند تا اموال ِ دزدیده شده را«پاک» و« حلال» کنند، استقبال کرد. اقدام ِ دوم، افزایش ِ مصلحتی ِ حقوق ِ بازنشسته گان با عنوان ِ « متناسب سازی» حقوق ِ بازنشسته ها با شاغلان بود که با توجه به گرانی ِ سرسام آور مواد ِغذایی و دیگر کالاهای مورد نیاز ِ اولیه ی مردم،نه تاثیری در قدرت ِخرید ِ بازنشسته هادارد ونه توانست ذره ای ازنفرت ِآنها ازراهزنان ِ حاکم بکاهد. چرا که هر یک بازنشسته ای جور ِ مخارج ِ چندین پسر و دختر ِ بیکار و فاقد ِ آینده ی روشن را می کشد و با حقوق ِ ده- دوازده میلیون تومان در ماه نمی تواند از پس ِ هزینه های سی- چهل میلیون تومانی ِ« عائله» برآید.بااین تمهیدات ِ فریبکارانه وبی اثر،رژیم می خواست به گمان ِ خود با تطمیع ِ میلیون ها ناراضی و یا در واقع دشمن ِ موجودییت ِخود، درهشتم ِتیر ماه آنها را به بیعت با رهبر ِفعال مایشاء اش به صندوق های رای بکشاند و برای تروریسم و راهزنی های اش کسب ِاعتبار و حیثییت نماید. اما با اینهمه،آنچنان که همه دیدیم کم ترکسی فریب ِ این تمهیدات ِ نمایشی ِ رنگباخته را خورد و اکثرییت ِواجدان ِشرایط ِ رای دادن از دادن ِ رای خودداری کردند و به رژیم ِدزدان ِمسلح « نه» بزرگ ِ شصت در صدی- اگرنه بیشتر – دادند. این، چندمین « نه» ِ بزرگ ِ شهروندان بود که در کم تر از یک سال همچون مشت ِ محکمی به دهان ِ سر کرده گان رژیم ِ سرکوبگرکوبیده می شود.
شهروندان ِ ایرانی دست ِ کم درهمین دو سه سال ِ اخیر حرف و مطالبه ی اصلی و تاریخی ِ خود را در خیزش ِ دموکراسی خواهانه ی شان رو در روی نیروهای سرکوبگر ِ رژیم مطرح نموده و هرگز با هیچ تهدید و تطمیع ِ فریبکارانه،و به میدان آوردن ِ اصلاح طلبان به عنوان نیروی کمکی از این مطالبه ی تاریخی پا پس نخواهند کشید. شهروندان ِ ایرانی بهتر از هرکسی می دانند چه نمی خواهند و چه باید بخواهند و می خواهند، و از خواست ِ تاریخی ِ خود یعنی دموکراسی و آزادی های بی قید و شرط و بی چون و چرای سیاسی ِخودهرگز کوتاه نخواهند آمد.
