بعد از جنایت حکومت اسلامی و اعدام چهار زندانی سیاسی کرد به نام‌های وفا آذربار، محسن مظلوم، محمد( هژیر) فرامرزی و پژمان فاتحی، فضای شهرهای کردستان سراسر خشم و نفرت از حکومت اسلامی ایران است. فعالین اجتماعی، کارگری، نهادهای مدنی، حقوق بشری، شوراهای محلات، انجمن‌ها و احزاب سیاسی و از آن جمله کومه‌له و حزب کمونیست ایران امروز سه‌شنبه را به عنوان اعتصاب عمومی اعلام کردند. در فاصله دیروز دوشنبه تا سحرگاه سه شنبه تبلیغات وسیعی در نقاط مختلف کردستان و فضای مجازی صورت گرفت تا اعتصاب عمومی را هرچه بیشتر همگانی تر و گسترده‌تر کند. موج خشم و نارضایتی مردم از رژیم اسلامی پدیده‌ای تازه نیست و در طول حیات این رژیم ارتجاعی به سبب جنایات بیشماری که انجام داده است، همواره وجود داشته است.
اعتصاب عمومی به شکلی بی‌سابقه وسیع بود. شهرها در تعطیلی کامل بودند. از ارومیه، مهاباد، بوکان، سقز، بانه، دیواندره، دهگلان، سنندج، مریوان، کامیاران و کرمانشاه همه در واکنش به جنایت رژیم اسلامی به اعتصاب پیوسته بودند. همزمان مراسم‌های یادبود عزیزان اعدام شده نیز با شرکت مردم زیادی به صحنه اعتراض و بیانِ خشمِ آنها تبدیل شده بود. پیروزی این اعتصاب عمومی به یکی دیگر از صحنه‌های باشکوه مقاومت جمعی در کردستان در مقابل جلادان حاکم بر ایران تبدیل شد. مقاومتی که هیچ درجه از درنده‌خویی و وحشی‌گری حاکمیت نمی‌تواند آن را وادار به تمکین کند. پدیده‌ای مبارک که حاکمیت را از رسیدن به اهداف‌اش ناکام می‌گذارد.
جنبش انقلابی کردستان در مسیر رشد و تکامل خود هر چه بیشتر هوشیارتر، آگاه‌تر و آبدیده‌تر شده است. علی‌رغم سرکوب وحشیانه در کردستان ده‌ها حزب و سازمان سیاسی وجود دارد، صدها نهاد و انجمن کارگری، محیط زیستی، حقوق بشری و کوهنوردی وجود دارد. هزاران چهره سیاسی، هنری و اجتماعی وجود دارد. این ویژگی ها به کردستان و مبارزات آنها امکانات ویژه‌ای را برای مقاومت در برابر این حکومت داده است. به همین جهت است که در فاصله ۲۴ ساعت یک چنین اعتصاب عمومی در این ابعاد اجتماعی عظیم به واقعیت تبدیل می‌شود. در فاصله کوتاهی همه رنج و درد مشترک را به انرژی برای مبارزه جمعی تبدیل می‌کنند و این به جامعه کردستان نه تنها امکان تاب‌آوری در مقابل ضربات رژیم اسلامی، بلکه واکنش توده‌ای و برون‌سپاری و ساختن فرصت از این ضربات را می‌دهد. هدف حکومت از اعدام وادار کردن اجتماع به تمکین است. ایجاد فضای رعب و وحشت است. نشان دادن بی‌رحمی و درنده‌خویی خود است. تسلیم کردن در مقابل قدرت خود است. اما اعتصاب عمومی همه این اهداف را کنار می‌زند و از دل آن شور انقلابی توده‌ای را تکثیر می‌کند. دلیل نفرت حکومت اسلامی از کردستان به سبب این قابلیت‌های تسلیم ناپذیری، شیوه و شکل‌های مبارزه و مقاومت است.
اعدام در ساختار جمهوری اسلامی یک عمل سیاسی ست. اعتصاب عمومی هم یک عمل سیاسی ست. اعتصاب یک رفراندوم غیر رسمی است. رفراندومی زیر سایه حکومتی که درنده‌تر از هر درنده‌ای ست. توان و اعتماد به نفس جامعه را بالا می‌برد. عملی انفرادی از روی بی منطقی و ماجراجویی نیست. عملی جمعی و توده‌ایست. به جامعه قدرت آنها را نشان می‌دهد. هر فردی قدرت خود را در آن می‌بیند. قدرتی که به صورت فردی و انفرادی کار نمی‌کند و لازمه‌اش پیوستن دیگرانی با دردهای مشترک است. در چنین جایی کسی منتظر ناجی و مهدی موعود نیست و هر کس وظیفه خود می‌داند که در این مبارزه جمعی مشارکت کند.
اکنون یک روز از اعدام جنایتکارانه رژیم اسلامی گذشته است. کردستان در این فاصله نه تنها سرخورده، ناامید و به درون خویش نرفت که هیچ، بلکه در این نبرد نیز سربلند بیرون آمد. میلیون‌ها انسان با نشان دادن خشم و نفرت خویش بر علیه این اعدام‌ها و کلیت نظام حاکم، اراده، هوشیاری، سازماندهی و شجاعت خویش را به رخ جلادان حاکم کشیدند. نشان دادند که دردِ فرزندان این سرزمین و خانواده‌های آنها را، درد و رنج خود می‌دادند و آنها را تنها نخواهند گذاشت. نشان دادند که در مبارزه برای سرنگونی انقلابی حکومت اسلامی همچنان استوار و رزمنده ایستاده اند و تا به گور سپردن این قاتلان درنده خو آرام نخواهند گرفت.
